maandag 4 april 2011

De parabool als zonnevang : een beetje theorie over zonnekoken


Als je de parabool niet gebruikt, dan kip je hem in een ongevaarlijke stand !


De parabool-koker is een holle spiegel, die de zonnestralen concentreert naar een brandpunt...

Vroeger liep ik 's middags langs een kanaal, tussen twee bruggen, eenmaal heen en terug langs de overkant.  Dit kanaal liep perfect oost-west, en de middagzon kon je dus met volle teugen genieten.  Maar aan de overkant (de verste kant) leek het altijd warmer.

In het begin heb ik daar niet echt op gelet.  Je weet wel, ergens werk je verder.  Maar toen ik aan de overkant op een bank ging zitten was het me duidelijk : de reflectie van de zon op het water maakte dat de zon me als het ware twee keer bestraalde.  De wind werd bovendien door struiken langs de bank afgehouden en ik begon zo lekker bruin te bakken ...

Zo zie je maar waarom een huis in feng-shui water moet hebben op het zuiden, een lage windbescherming op het westen, een hoge windbescherming tegen de oostenwind, om een maximum aan energie te krijgen en daarentegen een minimum aan verlies door luchtverplaatsing.

Hetzelfde principe wordt toegepast in de in de wijnbouw, waar de hellingen naar het zuiden gericht moeten zijn, en vooral in de permacultuur, waar de zonne-vang een grote rol speelt.  Bomen en struiken staan in halve cirkels voor een optimale warmte-terug-straling en windafscherming.



En zo heb je bij de parabool een zeer goede, bijna perfecte warmte-terug-straling en je merkt al meteen de grote zwakte van de parabool-koker, in tegenstelling tot de zonneoven : de windgevoeligheid.

Daarover later meer !

1 opmerking: